Sjonnie & Anita, samen op de scootah!
Blijf op de hoogte en volg Mark & Marissa
07 Augustus 2015 | Indonesië, Tuktuk Sonak
Hier weer een nieuw verslag uit Indonesië!
Maandag 27 juli zijn we ’s avonds met de nachtbus (Lees: 12 uur slapen in luxe stoelen waar we heerlijk in wegzakten en we bijna verdwenen in de grote kussens) richting Banda Aceh gegaan. Dit alles na een kleine behandeling aan Mark zijn grote teen die halfopen lag na een opstekende stoep.
We hebben in Banda Aceh een goedkoop hotelletje opgezocht waar we 1 nacht verbleven. De nacht daarop hebben wij bij de buren geslapen. De buren waren niet veel duurder, maar wel een tikkeltje luxer en ’s ochtends kregen we een heerlijk ontbijtje.
In Banda Aceh hebben wij de indrukwekkende bezienswaardigheden en het museum van de Tsunami bekeken. O.a. een vissersschip bovenop een woning en een elektrogeneratorschip van 2600 ton die 2,5 km het centrum is ingedreven. Tijdens deze trip werden wij rondgereden door een half blinde en geestelijk gehandicapte becak chauffeur… rijden als spookrijder, op het laatste moment alles ontwijken en zowat met de neus op de grond om te bekijken waar hij met zijn becak van de stoep af kan rijden. Toen we met bloed, zweet en tranen bij onze bestemming zijn aangekomen hebben wij hem maar afgewimpeld met te weinig (want dat kon hij toch niet zien) duiten.
De volgende dag zijn we, dit keer met een veilige chauffeur, naar Lampuuk Beach gereden.
Wij als enige westerlingen vielen erg op voor de locals. Marissa had haar kleren nog niet uit of er kwam al een local aan met een mooi geblokt theedoekje voor haar schouders.
Dit bleek een strenge Arabische provincie te zijn waar je als vrouw de schouders bedekt moet houden. Heel de middag hebben we daar verbleven en ’s avonds zijn we naar een moskee geweest. Ook hier vielen we weer op en wilden alle locals weer met ons op de foto. Zelfs Marissa is nog op de camera gekomen van Aceh TV met een paar Indonesische zinnen (wat ze zei weten we nog steeds niet).
Donderdag de 30e zijn we vroeg naar de haven gegaan om met een fast ferry naar Pulau Weh te varen. We hebben daar 4 nachten geslapen. De eerste 2 nachten verbleven wij bij het Iboih Inn. Hier hadden wij een budget hutje met veel huisdiertjes. Door de grote gaten en kieren in dit huisje kregen wij constant bezoek. Het was onze bedoeling om alle nachten daar te verblijven, maar toen wij zaterdags rond 18.00 uur thuis kwamen bleken wij geen water te hebben. Toen Mark op het punt stond om daarvoor naar de receptie te lopen zei hij tegen Marissa: ‘Marissa kom eens hier (op een hele serieuze manier)!’ Marissa stond vlakbij het bed en achter dat bed zat een groen met paars gestipte, 30 cm lange, salamander. Zelfs Mark vond dit too much en daarom zijn wij de derde en de vierde nacht verhuisd naar een andere, schonere locatie.
Heerlijk een paar dagen relaxen… echt op z’n eilands relaxen. Zo hadden wij voor vrijdag en zaterdag een scooter gehuurd. We hadden afgesproken dat we tussen 9.00 uur en 10.00 uur deze scooter kwamen halen… Eenmaal daargekomen, niemand daar! Heel de ochtend niks gedaan aangezien het vrijdagochtend gebed bezig bleek te zijn. Je zag niemand op straat en niemand in de zee.
’s Middags weer geprobeerd, maar deze vrouw had blijkbaar heel de dag vrijdag’ochtend’ gebed… want er was weer niemand daar! En zo hadden wij ook afgesproken dat vrijdag onze was klaar zou zijn, maar dat bleek helaas ook niet zo te zijn. We moesten maar een dag later terugkomen.
Toen vrijdagmiddag de locals weer actief waren hebben wij een bootje gepakt naar het strandje tegenover ons om te snorkelen.
Op de andere dagen hebben wij wel de scooter gebruikt en daarmee het eiland verkend. We hebben veel gesnorkeld bij o.a. een onderwater vulkaan en op een ‘geheim’ plekje van de locals. Alleen vertelden de locals ons niet dat het die nacht volle maan was. Dus vertrek met 1 m water en terugkomst over koraal en rotsen.
Verder hebben wij het meest westelijke punt van Indonesië nog bezocht, hotsprings en een paar mooie strandjes. Onderweg naar deze locaties bestaat er de monkeyhill; een weg met vele agressieve apen die naar de voorbijrijdende scooters springen voor eten.
Maandag de derde van augustus zijn we met de boot weer naar Banda Aceh gevaren. Daar een tijd met Little John rondgerenden in zijn moderne becak met wifi. Samen met hem hebben wij saté op de markt gegeten en indrukwekkende persoonlijke verhalen over de tsunami aangehoord. ’s Nachts zijn we met de bus naar Medan gereden om verder te gaan naar Bukit Lawang. Na 23 uur reizen hebben we daar gelijk een onderkomen gezocht en daarna zijn we de jungle ingegaan naar een voederplatform om onze afstammelingen te bezoeken, namelijk de Orang Oetans. De volgende ochtend zijn we de jungle ingeweest met een gids, en daar hebben we nog veel langer van deze apen kunnen genieten. Ook hebben we hier nog een paar andere apen gezien en zelfs gevoerd met stukjes banaan.
Donderdagochtend zijn we een busje ingstapt om verder te reizen richting het Tobameer. Onderweg nog gestopt in Berastagi voor wat eten. Daar was het niet zonnig, maar sneeuwde het as. De vulkaan Sinabung die 23 km verderop ligt was die ochtend weer twee keer uitgebarsten. De totale rit was opzich niet een hele lange afstand, maar de wegen waren zo slecht…dat we er toch nog 10,5 uur over hebben gedaan voordat we in onze kamer kwamen (sinds een lange week weer warm water!).
De dingen die we hier in Tuktuk (en omgeving) bij het Tobameer zullen doen en het vervolg zien jullie next time!
Voor foto’s zie weer ons album op Facebook:
https://m.facebook.com/mark.vos.121/albums/908006019270973/
Maandag 27 juli zijn we ’s avonds met de nachtbus (Lees: 12 uur slapen in luxe stoelen waar we heerlijk in wegzakten en we bijna verdwenen in de grote kussens) richting Banda Aceh gegaan. Dit alles na een kleine behandeling aan Mark zijn grote teen die halfopen lag na een opstekende stoep.
We hebben in Banda Aceh een goedkoop hotelletje opgezocht waar we 1 nacht verbleven. De nacht daarop hebben wij bij de buren geslapen. De buren waren niet veel duurder, maar wel een tikkeltje luxer en ’s ochtends kregen we een heerlijk ontbijtje.
In Banda Aceh hebben wij de indrukwekkende bezienswaardigheden en het museum van de Tsunami bekeken. O.a. een vissersschip bovenop een woning en een elektrogeneratorschip van 2600 ton die 2,5 km het centrum is ingedreven. Tijdens deze trip werden wij rondgereden door een half blinde en geestelijk gehandicapte becak chauffeur… rijden als spookrijder, op het laatste moment alles ontwijken en zowat met de neus op de grond om te bekijken waar hij met zijn becak van de stoep af kan rijden. Toen we met bloed, zweet en tranen bij onze bestemming zijn aangekomen hebben wij hem maar afgewimpeld met te weinig (want dat kon hij toch niet zien) duiten.
De volgende dag zijn we, dit keer met een veilige chauffeur, naar Lampuuk Beach gereden.
Wij als enige westerlingen vielen erg op voor de locals. Marissa had haar kleren nog niet uit of er kwam al een local aan met een mooi geblokt theedoekje voor haar schouders.
Dit bleek een strenge Arabische provincie te zijn waar je als vrouw de schouders bedekt moet houden. Heel de middag hebben we daar verbleven en ’s avonds zijn we naar een moskee geweest. Ook hier vielen we weer op en wilden alle locals weer met ons op de foto. Zelfs Marissa is nog op de camera gekomen van Aceh TV met een paar Indonesische zinnen (wat ze zei weten we nog steeds niet).
Donderdag de 30e zijn we vroeg naar de haven gegaan om met een fast ferry naar Pulau Weh te varen. We hebben daar 4 nachten geslapen. De eerste 2 nachten verbleven wij bij het Iboih Inn. Hier hadden wij een budget hutje met veel huisdiertjes. Door de grote gaten en kieren in dit huisje kregen wij constant bezoek. Het was onze bedoeling om alle nachten daar te verblijven, maar toen wij zaterdags rond 18.00 uur thuis kwamen bleken wij geen water te hebben. Toen Mark op het punt stond om daarvoor naar de receptie te lopen zei hij tegen Marissa: ‘Marissa kom eens hier (op een hele serieuze manier)!’ Marissa stond vlakbij het bed en achter dat bed zat een groen met paars gestipte, 30 cm lange, salamander. Zelfs Mark vond dit too much en daarom zijn wij de derde en de vierde nacht verhuisd naar een andere, schonere locatie.
Heerlijk een paar dagen relaxen… echt op z’n eilands relaxen. Zo hadden wij voor vrijdag en zaterdag een scooter gehuurd. We hadden afgesproken dat we tussen 9.00 uur en 10.00 uur deze scooter kwamen halen… Eenmaal daargekomen, niemand daar! Heel de ochtend niks gedaan aangezien het vrijdagochtend gebed bezig bleek te zijn. Je zag niemand op straat en niemand in de zee.
’s Middags weer geprobeerd, maar deze vrouw had blijkbaar heel de dag vrijdag’ochtend’ gebed… want er was weer niemand daar! En zo hadden wij ook afgesproken dat vrijdag onze was klaar zou zijn, maar dat bleek helaas ook niet zo te zijn. We moesten maar een dag later terugkomen.
Toen vrijdagmiddag de locals weer actief waren hebben wij een bootje gepakt naar het strandje tegenover ons om te snorkelen.
Op de andere dagen hebben wij wel de scooter gebruikt en daarmee het eiland verkend. We hebben veel gesnorkeld bij o.a. een onderwater vulkaan en op een ‘geheim’ plekje van de locals. Alleen vertelden de locals ons niet dat het die nacht volle maan was. Dus vertrek met 1 m water en terugkomst over koraal en rotsen.
Verder hebben wij het meest westelijke punt van Indonesië nog bezocht, hotsprings en een paar mooie strandjes. Onderweg naar deze locaties bestaat er de monkeyhill; een weg met vele agressieve apen die naar de voorbijrijdende scooters springen voor eten.
Maandag de derde van augustus zijn we met de boot weer naar Banda Aceh gevaren. Daar een tijd met Little John rondgerenden in zijn moderne becak met wifi. Samen met hem hebben wij saté op de markt gegeten en indrukwekkende persoonlijke verhalen over de tsunami aangehoord. ’s Nachts zijn we met de bus naar Medan gereden om verder te gaan naar Bukit Lawang. Na 23 uur reizen hebben we daar gelijk een onderkomen gezocht en daarna zijn we de jungle ingegaan naar een voederplatform om onze afstammelingen te bezoeken, namelijk de Orang Oetans. De volgende ochtend zijn we de jungle ingeweest met een gids, en daar hebben we nog veel langer van deze apen kunnen genieten. Ook hebben we hier nog een paar andere apen gezien en zelfs gevoerd met stukjes banaan.
Donderdagochtend zijn we een busje ingstapt om verder te reizen richting het Tobameer. Onderweg nog gestopt in Berastagi voor wat eten. Daar was het niet zonnig, maar sneeuwde het as. De vulkaan Sinabung die 23 km verderop ligt was die ochtend weer twee keer uitgebarsten. De totale rit was opzich niet een hele lange afstand, maar de wegen waren zo slecht…dat we er toch nog 10,5 uur over hebben gedaan voordat we in onze kamer kwamen (sinds een lange week weer warm water!).
De dingen die we hier in Tuktuk (en omgeving) bij het Tobameer zullen doen en het vervolg zien jullie next time!
Voor foto’s zie weer ons album op Facebook:
https://m.facebook.com/mark.vos.121/albums/908006019270973/
-
07 Augustus 2015 - 06:42
Elianne:
Leuk! Een nieuw verhaal! Ik bewaar hem voor het weekend.
Nu bruiloft, vroeg d'r uut...en opdirk'n -
07 Augustus 2015 - 07:22
Martijn:
Mooi verhaal weer, veel nieuwe ervaringen -
07 Augustus 2015 - 08:11
Arno:
Mooi verhaal Markus en Mariska,
Uiteraard zijn we graag bijpassende foto's van het moment dat "Mariska haar kleren wel uit heeft" -
07 Augustus 2015 - 09:59
Martin, Liedijan En Janique:
Zoooooooo, grenzen verleggen!!!!! Allemaal ervaringen om nooit te vergeten. Geniet er van. -
07 Augustus 2015 - 10:15
Annet:
wat weer een mooi verhaal,geniet van de mooie ervaringen -
07 Augustus 2015 - 22:26
Bertus En Diny Benjamins:
Wat weer een leuk verhaal om te lezen.....
Al heel wat beleefd en gezien in deze korte tijd.
We kijken uit naar weer een ander verhaal.(en foto's natuurlijk)
Liefs ons
-
09 Augustus 2015 - 09:24
Elianne :
Hallo freunden.
Wat een avonturen weer. Leuk om te lezen ennnnn.. wat doen jullie veel!
Ik duik nog even Facebook op voor de foto's. Zeer benieuwd.
Misschien luisteren alle kijkbuismensen naar een Marissa die in het gebrekkig Indonesisch zegt: 'Ik loop half naakt rond in een strenge Arabische provincie' -
09 Augustus 2015 - 09:25
Elianne :
Tot het volgende verhaal, kijk erna uit.
Kus kus kus (3 Nederlandse kussen) van Elianne -
09 Augustus 2015 - 12:45
Herm Wind:
Mooi verhaal. Leuk om jullie zo te kunnen volgen. -
09 Augustus 2015 - 12:46
Herm Wind:
Leuk verhaal. Mooi om jullie zo te kunnen volgen. -
16 Augustus 2015 - 08:18
Charlotte, Buurmeisje:
Hee! Wat een leuke verhalen! Wat een avontuur zeg! Wij vliegen vanmiddag naar Indonesië (paar dagen Jakarta, Sumatra, yogjakarta en als afsluiter Bali.) wie weet spotten we jullie nog! Mooie reis in ieder geval gewenst! Ga jullie verhalen blijven lezen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
