Onze twee weken in Myanmar!...

สวัสดี! (Goedemiddag!) vanuit Chiang Mai in Thailand!

Waar waren we de vorige keer gebleven…De vraag was of we vanuit Kanchanaburi zouden aankomen in Yangon (Myanmar)…nou…het is gelukt! We hebben er in totaal 36 uurtjes over gedaan.
Maandag 9 november zijn we met een bus naar Tak gereden, om daar vervolgens over te stappen in een andere bus richting de grensplaats Mae Sot (Thailand). Hier hebben we nog een paar uurtjes rust gepakt om vervolgens om 06:30 richting de grens te gaan. Na heel gemakkelijk de grens over te zijn gelopen zijn we in een taxi gestapt samen met twee jongens die al lange tijd bij de grens rondhingen…en hopeloos zaten te wachten op een reismaatje 3 & 4, zodat de taxi vol zou zijn en vertrekken. Gelukkig is hier de tweebaansweg net klaar. Eerder werd er om de dag gereden, omdat er via een klein bergpasje maar één richting mogelijk was. De rit naar het volgende dorpje zou normaal gesproken ook 9 uur duren. Maar nu, sinds dat de nieuwe tweebaansweg klaar is, duurde dit maar 3 uur! We hebben de taxi verwisseld voor een bus, en 9 uur later waren we in de voormalige hoofdstad van Myanmar; Yangon.

In Yangon hebben we twee dagen rondgelopen om de verschillende dingen te bekijken. Waaronder de grote Shwedagon, de grootste pagode tempel, in de stad. Ook hebben we nog een paar uurtjes relaxed bij een meer in de stad gezeten, aangezien het bloedheet is in Myanmar.
We vonden dat we nog niet genoeg hadden gereisd, dus we zijn ook nog drie uur in een trein gaan zitten. Dit was de ‘circle-line’; een half open trein die een rondje door Yangon doet, met 39 stations. Hier zie je het echte leven van Myanmar, doordat je door de buitenwijken en boerengebieden reist. Op het ene moment is de trein leeg…en een minuut later zit je tussen 30 man en zakken vol knoflook, kool en allerlei andere producten. Weer een paar minuten later is het al het eten vervangen door twee grote kasten die voor je neus worden gedrukt. Heel grappig om te zien hoe de mensen hier deze trein gebruiken in hun dagelijks leven.

Donderdag 12 november hebben we ’s avonds om 20:00 een nachtbus gepakt richting Bagan. Deze plaats staat bekend om de 2200 (van de originele 13.000) vele grote en kleine tempels. De reis hier naar toe zou 12 uurtjes duren. Om 23:15 werd iedereen wakker gemaakt. Wij vroegen: ‘toilet?’….’no, dinner’ was het antwoord. Beetje onlogisch om nog rond middernacht te gaan avondeten, aangezien je pas om 20:00 de bus instapt. Na weer in slaap te zijn gedommeld werden we om 04:45 weer wakker: ‘Bagan, Bagan!’ Waren we er al?...ja…helaas…we waren er al. Met onze slaaphoofden gauw de spullen gepakt en geprobeerd om naar buiten te komen. Dit ging niet al te gemakkelijk, omdat er 40 taxichauffeurs stonden te vissen naar toeristen voor in hun taxi. Uiteindelijk met een ander stelletje een taxi gedeeld, en zo kwamen we om 05:00 aan bij ons hotelletje. We slapen hier in Myanmar alleen maar in hotels, aangezien ze goedkope guesthouses etc. nog niet echt kennen.
We konden vanaf 08:30 inchecken…tsjah…wat doe je dan? Dan huur je een afgetrapte fiets en dan fiets je maar richting 1 van de 2200 (beklimbare) tempels om de zonsopkomst te zien. Er werd ons verteld dat tempel 394 goed was voor een mooie zonsopkomst. In het pikkedonker stonden wij op een zandweggetje, ergens in de buurt…maar 394 niet gevonden. Na een paar honderd meter kwamen we bij een tempel aan en een meisje vroeg; ‘you want to look sunrise?’. Wij denken…ja hoor…weer een geldwolfje in spé. Maar gelukkig loopt Myanmar heel erg achter wat betreft toeristen geld aftroggelen…het was gewoon gratis. De familie die hier woonde beheerde deze tempel. Het meisje pakte een sleutel en opende een hekje van de tempel. Via een pikdonker en klein trappetje kwamen we op een plateau, waar we via kleine richels nog verder omhoog konden klimmen. Daar zaten we dan, bovenop de tempel samen met een lokaal meisje van 13, te wachten op de zonsopkomst.
De zon kwam op over een mistige vallei met kleine en mega grote tempels, die zo’n 1000 jaar geleden allemaal zijn gebouwd. Niet veel later vergezelde haar zusje van 11 en haar broertje van 1,5 ons ook boven op de tempel. Het broertje werd klakkeloos de hele steile tempel opgesleept…waar hij van de zusjes ook een van onze harde snoepjes in de mond kreeg gedrukt.
Nadat de zon aan de hemel stond zijn we weer naar beneden geklommen. Op het fietsje zagen wij nu ook tempel 394! We waren dichtbij ‘s nachts, maar gelukkig hebben we hem gemist. We hoorden, nadat we even op deze tempel waren geklommen, dat dat een paar uur geleden horden met mensen stonden. En dit is een steile tempel zonder reling o.i.d., dus wij waren blij dat we lekker, zonder alle toeristen, op de andere tempel zaten.
Na een stevig ontbijt hebben we de fietsen omgewisseld voor een e-bike; een mooi elektrisch scootertje wat max 40 km/u haalt. Het was namelijk om 08:30 al zo heet, dus we zagen onszelf niet de rest van de dag in de hitte door de velden heen fietsen. Op de e-bike hebben wij vele tempels bezocht, beklommen en bekeken. Aan het eind van de dag naar een zonsondergangspunt geweest, samen met tientallen andere toeristen…maar helaas; er zat een dikke wolk voor, dus de zonsondergang was niet helemaal perfect.
De tweede dag hebben we nog weer een e-bike gehuurd, om vervolgens nog weer het grote gebied verder te verkennen. Af en toe knooiend door het losse zand, van tempel naar tempel. Om 4 uur zijn we de ‘bekendste’ tempel voor zonsondergang opgeklommen om een mooi plekje uit te zoeken. Er waren nog weinig toeristen, maar dat veranderde gauw. Binnen no-time waren er zo’n 500 toeristen allemaal met de camera in de aanslag. Maar dat al die toeristen achter je zitten maakt niet veel uit…want wat een gezicht! De rode avondzon die achter een berg zakt, met de silhouetten van de oude tempels op de voorgrond.
Het enige nadeel aan die zonsopkomsten en zonsondergangen is dat de beesten weer loskomen. Want wat een vliegen, torren, muggen etc. zijn er om je aan te vallen. Op een e-bike rijden is dan ook heel fijn, aangezien al deze beesten het volgens ons op de ogen hebben gemikt. Ondanks dit blijft het supergaaf en sprookjesachtig om de zon zo te zien (ook al hadden we eigenlijk wel genoeg van zonsopkomsten en -ondergangen).

Zondag de 15e zijn we ’s ochtends in een minibus vertrokken ‘on the road to Mandalay’. The road to Mandalay was niet geheel vlekkeloos. Het busje bedacht om één van zijn banden te laten klappen op de snelweg. Dat werd dus even een tijdje wachten in de brandende zon, totdat we weer verder konden. Het ‘restaurantje’ onderweg was trouwens ook niet geheel vlekkeloos; een oud hok waar we wat rijst kregen, met een nog vlekkerige ‘sanitaire voorziening’ achterin het weiland.
Na 5 uurtjes waren we in Mandalay bij ons hotel aangekomen. In Mandalay hebben we de volgende dag twee fietsen gehuurd, waarmee we de stad hebben verkend. We hebben onder andere het paleis, tempelcomplexen en Mandalay Hill (met een mooi uitzicht over de stad) bezocht. Fietsen in deze stad is echt grappig. Ongelukken zullen er niet gauw gebeuren, omdat alles zeer traag gaat. Maar op elk kruispunt staat het verkeer weer compleet vast, en krioel je met je fietsje door alle brommertjes die ook naar links, rechts, vooruit of achteruit willen.

Een dag later hadden we de fiets ingeruild voor een e-bike. Daarmee zijn we naar de hoofdsteden uit de oudheid van Myanmar geweest. ’s Ochtends vroeg hebben we in Amapura gezien hoe 700 monniken eten krijgen. Dit gevolgd door een 200 jaar oude, 1km lange teak-houten brug die over een meer spant, waar het dagelijkse leven zich afspeelt.
Daarna zijn we verder gereden om met scooter en al de rivier over de steken (op ene klein bootje) richting Inwa. Hier tussen alle paardenkarren en modderwegen het stadje verkend. Hier besloot Mark om zijn teen weer open te halen op dezelfde plek als in de eerste week van de reis. Op weg naar onze derde stad zijn we maar even gestopt bij een lokaal ziekenhuis voor wat jodium en een pleistertje, aangezien je niet wilt weten wat hier allemaal op de straat ligt.
We kwamen hier binnenstappen, en kijkend naar links zag je één lange bank met 50 locals Mark aanstaren. Dit kenden ze blijkbaar niet. Maar een pleister in het Engels kenden ze ook niet. Zelfs de voet op de balie leggen kon nog niet echt helpen. Gelukkig kon een non duidelijk maken aan de receptionist dat dit even schoongemaakt moest worden. Samen met het nonnetje moest Mark langs heel de rij, en werd in de ‘behandelkamer’ gezet. Een kapotte teen wil nog wel, maar wij hopen toch echt niet met iets anders hier aan te komen…want we denken dat je het schoner op je hotelkamer kunt doen. Maar een huismoeder heeft Mark z’n teen schoongemaakt en een pleistertje erop….klaar!
Onze laatste stop was een berg in de stad Sagaing, waar alle monniken voor hun rust komen.
Ons e-bikeje kwam er niet altijd even snel tegenop, dus af en toe maar even drukken. Op de terugweg zagen we de bui al hangen…Het acculampje begon te knipperen! Niet veel later stonden wij bij een familie met een rijstwinkel stil. Deze mensen waren heel behulpzaam om het bedrijf te bellen, en ons een paar stoelen voor de winkel aan te bieden. Na een half uur te hebben gewacht kwamen er twee heren aan op een motor met helmen op met een groot kruis erop. Dat moesten de e-bike doctoren wezen! De accu’s verwisseld en we konden weer verder!

Ons laatste dagje (wo 18 nov) in Mandalay hebben wij besteed aan een boottripje over de rivier richting Mingun; ook een voormalige hoofdstad. Hier hebben we de restanten van wat een 150 meter hoge tempel moest worden beklommen. De regio heeft in 1838 een grote aardbeving gehad, en dat was ook mooi te zien in de tempel; grote scheuren in de tientallen meters hoge muren.
Op de terugweg konden we weer gezellig aan boord bij de asociale ouderen. Je hoort vaak;…’de jeugd van tegenwoordig!’…maar de ouderen kunnen er ook wat van! Wachten in een rij voordat je aan boord gaat?...Nog nooit van gehoord. En luisteren naar de Kapitein?...Nee, ook niet nodig. Zo dachten de ouderen dat je wel met alle passagiers op het bovendek kon zitten. Kapseizen kennen ze niet. De ouderen moesten beneden zitten…maar toch nog zo brutaal om stoelen uit de handen te grissen en die naar het bovendek te nemen. We zullen er maar vanuit gaan dat niet elke oudere zo handelt op reis ;).

’s Avonds zijn de we de nachtbus ingestapt richting het plaatsje Nyaung Shwe bij Inle Lake. We vertrokken om 22:00 en het zou een reis van 10 uur zijn volgens de informatie die wij kregen. ’s Nachts eindelijk een keer in slaap na een paar stops en de verschrikkelijke koude airco. 05:00….’Nyaung Shwe, Nyaungh Shwe!’…’Huh? Dat kan niet…dat is onze stop…’
Ja hoor…het kan dus blijkbaar wel. We waren er al weer. Weer met onze slaaphoofden de bus uit, maar deze keer gelukkig geen tientallen taxichauffeurs, want we waren al op locatie.
Gelukkig konden we al om kwart over 5 inchecken bij ons hotel, en zijn we linea recta ons bed weer ingekropen.
Na een paar uurtjes slaap en een goed ontbijt zijn we op pad gegaan met een paar fietsen. Deze dag hebben we de omgeving van Inle Lake bezocht. Inle Lake is een groot meer op 900m hoogte tussen de bergen. Hier woont iedereen in woningen op en rond het water. Met de fiets hebben we een paar kleine dorpjes bezocht en lekker stukken door de bergen gefietst met mooie vergezichten.

Een dagje later mochten we weer vroeg uit bed, want we gingen het Giethoorn van Myanmar bekijken! We hadden een bootje met chauffeur geregeld, en die heeft ons in 8 uur tijd het grote deel van het meer laten zien. Het begon regenachtig en koud op de boot, maar gelukkig kwam het zonnetje na een paar uurtjes erbij, dus het was heerlijk varen op het meer. We hebben verschillende lokale bedrijfjes en tempels bezocht. Ook hebben we lekker gevaren door de vele drijvende tuinen en de gehele dorpen op palen. Een leuk dagje wat wel heel veel weg heeft van een dagje varen in Giethoorn!

Zaterdag 21 nov wilden we nog een paar dingen bekijken in het kleine stadje. Er is weinig terecht van gekomen want we hadden allebei zin in NIKS. Lekker beetje op het terras hangen en wachten totdat onze nachtbus vertrok om 19:00. Deze nachtbus kwam (zoals gepland!....ja ’t is een wonder….) aan om 05:00 in Bago. Daar overgestapt op een andere bus waar we mee naar Kyaiktiyo zijn gereden; dit is een klein dorpje onder aan een bergketen met ‘the golden rock’.

We hebben deze plek uitgezocht als stop, aangezien we weer via het zuiden van Myanmar de grens over moeten. We waren in het Noorden, maar toeristen mogen niet overal komen. Ook zijn er maar 3 grensovergangen met Thailand. De enige goedkope optie is om vele kilometers terug te maken naar het zuiden en daar de grens over te steken. Kyaiktiyo was dus onze onderbreking in de reis naar Thailand.

’s Middags zijn we met een volgepropte vrachtwagen naar de top van de berg gereden, waar de golden rock zich ook bevindt. Dit is een mega grote steen wat over de afgrond hangt, en helemaal beplakt is met bladgoud. Er zit weer een heel Boeddhistisch verhaal achter…maar die zullen we jullie besparen :P. We hebben daar een paar uurtjes rond gelopen en genoten van het uitzicht, voordat we weer gauw naar beneden gingen. We wilden maar al te graag naar beneden, want deze dag was volgens ons de heetste dag sinds 4 maanden dat we mee hadden gemaakt.
Na een nacht in een te dure, vaak zonder elektriciteit, vochtige en smerige kamer was het tijd om onze reis weer op te pakken. Een klein pick-upje bracht ons naar het busstation, vervolgens een bus naar Hpa-An, om daar weer een auto te nemen richting de Thaise grens.
Weer op Thaise bodem zijn we weer uitgekomen bij het guesthouse waar we twee weken geleden ook begonnen. Na een kort nachtje zijn we de bus in gestapt om vervolgens 6 uur later in Chiang Mai weer uit te stappen.

Hier zitten we nu lekker op het terras aan het water met een frikandel speciaal en een broodje kroket. Deze is zeer welkom na al het rijst uit Myanmar. Wij gaan ons zo klaarmaken voor een paar dagen festival (Loy Krathong) hier in het centrum!

Tot een volgende keer!

Foto's; https://www.facebook.com/mark.vos.121/media_set?set=a.951310968273811&type=3&pnref=story&__nodl